Sundabraut.

Ég bý í Gufunesi. Já, ég er einn af þeim sem mun hafa Sundabrautina nánast inni í stofunni. Hávaðann, mengunina, endalausar framkvæmdir. Þetta mun breyta öllu um það hvernig við búum hér. Og já, ég skil að einhver vegur þarf að fara einhvers staðar. En það sem er erfiðara að kyngja er hve margir virðast hreinlega njóta þess að við séum reið.

Það er ekki nóg að vegurinn verði byggður. Fólk virðist þurfa að fá að njóta þess líka að aðrir séu ósáttir. Það sést alls staðar, á netinu, í athugasemdum, í samtölum. Þessi yfirlætislegi tónn: „Æ, vesalings þú, að kvarta yfir útsýninni.“ Þetta er ekki rökstudd afstaða til framkvæmda. Þetta er grimmd dulbúin sem borgaralegur áhugi.

Og þetta segir miklu meira um stöðuna í samfélaginu en nokkur skipulagsuppdráttur eða umferðarspá.

Það er eins og samkennd hafi orðið skammaryrði. Ef þú býrð nógu langt frá hávaðanum virðist það gefa þér leyfi til að gera grín að þeim sem þurfa að lifa með honum. „Ég styð þetta af því að það pirrar þig. Af því að þú kvartaðir. Af því bara, helvítis þú.“

Þetta er nýja stjórnmálaandrúmsloftið. Allt snýst um fylkingar, um öfund og smán, um það hver geti sýnt hvað mesta tillitsleysið. Þetta sést í borgarstjórn, á Alþingi, á samfélagsmiðlum. Fólk ræðir ekki hugmyndir lengur, það velur sér andstæðinga. Hvert mál verður tækifæri til að hæðast að einhverjum. Það snýst ekki lengur um hvað sé rétt, skynsamlegt eða sanngjarnt. Það snýst bara um hver tapar.

Þetta hefur smitast út um allt. Vinstrið hatar hægrið. Hægrit hatar vinstrið. Og á milli sitjum við hin, kyngjum rykinu af því sem er byggt á meðan þau rífast um hver sé raunverulega fórnarlambið.

Þegar samkennd deyr breytist stjórnmál í leikrit. Og það er nákvæmlega það sem við erum að horfa á núna. Lélegt leikrit með of miklu öskri og engum söguþræði, þar sem áhorfendur fagna í hvert sinn sem einhver annar niðurlægist.

Já, ég bý í Gufunesi og ég er reiður. Ekki bara af því að gríðarlegur hraðbrautarstrengur er að fara í gegnum hverfið mitt heldur líka af því að svo margir virðast stoltir af því að þeim sé sama. Af því að grimmd hefur orðið að dyggð. Af því að einhvern veginn gleymdum við að tilgangurinn með því að lifa saman er ekki að sigra, heldur að lifa saman.

Ef viðbrögðin við Sundabraut segja okkur eitthvað, þá er hættan ekki vegurinn sjálfur. Hún er vegurinn sem við erum þegar komin á.

~~~~~~~~~

“because fuck you. Thats why."

I live in Gufunes. Yes, I am one of those who will have the Sunda Highway almost in the living room. The noise, the pollution, the endless construction. This will change everything about how we live here. And yes, I understand that some road has to go somewhere. But what’s harder to swallow is how many people seem to genuinely enjoy the fact that we are angry.

It’s not enough that the road is built. People seem to also need to enjoy the fact that others are unhappy. It’s everywhere, online, in comments, in conversations. This condescending tone: “Oh, you poor thing, complaining about the view.” This is not a reasoned stance on construction. This is cruelty disguised as civic interest.

And this says much more about the state of society than any planning map or traffic forecast.

It’s as if empathy has become a dirty word. If you live far enough from the noise, it seems to give you permission to make fun of those who have to live with it. “I support this because it annoys you. Because you complained. Just because, damn you.”

This is the new political climate. Everything is about factions, about envy and contempt, about who can show the most indifference. You can see it in the city council, in the Althing, on social media. People no longer discuss ideas, they choose opponents. Every issue becomes an opportunity to mock someone. It’s no longer about what is right, sensible or fair. It’s just about who loses.

This has spread everywhere. The left hates the right. The right hates the left. And in between, the rest of us sit, swallowing the dust of what is built while they argue about who is the real victim.

When empathy dies, politics turns into a play. And that is exactly what we are watching now. A poor play with too much screaming and no plot, where the audience cheers every time someone else is humiliated.

Yes, I live in Gufunes and I am angry. Not just because a huge freeway cable is going through my neighborhood, but also because so many people seem proud to not care. Because cruelty has become a virtue. Because somehow we forgot that the point of living together is not to win, but to live together.

If the reaction to Sundabraut tells us anything, the danger is not the road itself. It is the road we are already on.